Ik had het wel eens gelezen: “Je leeft zoals je ademt, je ademt zoals je leeft” en ja ik wist dat je door een rustige ademhaling jezelf, je zenuwstelsel tot rust kunt brengen en dat deed en doe ik ook graag. Ook in mijn yogalessen komt dit veelvuldig aan bod. Maar er zijn ook veel krachtiger en intensievere ademhalingstechnieken waarvan ik een aantal ken uit de yoga. Echter, ik meed deze altijd. Ik vond ze gewoon niet fijn, ze vergden teveel energie van me.
Nu ik een aantal maanden bezig ben met de opleiding tot ademcoach en veel oefen met allemaal verschillende mensen zie en merk ik echt dat mensen ademen zoals ze leven en leven zoals ze ademen. Het is wonderbaarlijk om al die verschillen per persoon waar te nemen. De man die heel voorzichtig ademt en mij later als feedback terug geeft ook op die manier te leven. Of de vrouw waar de adem niet verder lijkt te komen dan de borst en de uitademing moeilijk gaat. En inderdaad blijkt dat ze moeite heeft om zich te uiten. En ja ook ik kreeg vanochtend het inzicht waarom ik toch zo’n weerstand heb tegen de krachtigere ademhalingstechnieken zoals bijvoorbeeld de verbonden ademhaling. Een techniek waarin je gedurende een aantal minuten zonder tussenpose tussen de in/ en uitademing diep in- en uitademt. Een techniek die op emotioneel niveau heel veel op kan schonen. Tijdens de eerste opleiding dag heb ik dit al gemerkt. Man man, wat kwam er veel los aan emotionele ballast. Ballast die schijnbaar nog op fysiek niveau was opgeslagen in mijn lijf. En wat voelde het daarna heerlijk. Ik merkte dat ik letterlijk meer lucht had en vrijer in het leven kon bewegen. Wowwwiee heerlijk. Maar ja, om de verbonden ademhaling te doen vind ik nog steeds niet echt fijn, maar toch…. Om straks een fijne ademcoach te kunnen zijn wil ook ik me onderdompelen in mijn eigen ademwereld. Als ik het ervaar en doorleef, kan ik anderen simpelweg gemakkelijker en meer vanuit mijn hart begeleiden.
Dus vanochtend kroop ik toch weer op mijn mat om de verbonden ademhaling een tijdje te gaan doen, deze keer onder online begeleiding van mijn ademcoach waar ik de opleiding volg. En nee, het ging weer niet lekker. Sterker nog, halverwege ben ik er al mee gestopt. Nu weet ik gelukkig dat ook dan al veel effect kan optreden dus dat was op zich oke. Maar wat maakt dat deze techniek voor mij zo lastig is? Ik ging er even voor zitten en in ene ‘wist’ ik het. Nou, ik wil ‘gewoon’ teveel mijn best doen waardoor ik tijdens deze ademtechniek wat op hol sla en het meer een uitputtingsslag wordt dan een krachtige ademsessie. Toen dat besef kwam wist ik, ja zo leef ik ook. Altijd maar mijn best doen. En natuurlijk, dit heeft me heel veel gebracht maar kan ook zoooooo vermoeiend zijn. Steeds maar doorgaan, steeds het beste eruit willen halen. Ik weet mijn eigen drijfveer zelfs, een soort bewijsdrang wat hieraan ten grondslag ligt. Al aanwezig en gevoed in mijn jeugd, toen al wilde ik graag de beste zijn. Terwijl ik ook weet dat, als ik de teugels wat meer laat vieren, er vaak veel mooiere en magischer dingen ontstaan en alles gemakkelijker stroomt en gaat. Af en toe ebt dat vertrouwen weer wat weg en stap ik weer in mijn oude patroon. Dus deze eyeopener over de ademhaling laat me weten dat ik wat meer ontspannen mag gaan leven, werken en ademen. Zo gaaf dat deze gewaarwording vanochtend alleen door mijn ademhaling tot mij kwam. Dankbaar daarvoor zodat ik nu weer rustiger door kan ademen en mijn weg met vertrouwen kan vervolgen.
Recente reacties